Nöbetçi Eczaneler
16 Ekim 2010 Cumartesi 03:00:00 Sizin hiç şehidiniz oldu mu? Bizim oldu. Hem de çok. Belki de bu toprakların genine işledi şehit vermek. Şikayetçi olmadık hiç.
Birimiz şehit olduysak, hepimiz şehit olmaya hazırız, dedik.
Nerede bir şehit haberi duysak bağrımız yandı. Bağrımızdaki yangın, şehitlerin memleketini öğrenince körüklendi. Çünkü son dönemde Afyonkarahisarlı şehitlerimizin sayısında artış gözlenmekteydi. Son şehit haberinde de Afyon kelimesini duyunca içimiz cız etti.
Bizim çok şehidimiz oldu. Hepsiyle gurur duyduk.
Ama üzüldük de. Bu ateş daha ne kadar düşecekti ocaklara? Zaten biz ne kadar üzülsek de ateş, düştüğü yeri yakıyordu, kesinlikle.
***
Ne kadar gözlerimiz dolsa da kendimizi, fotoğraf makinelerinin ve kameraların arkasına saklıyorduk. “Düşen ateş”i yakalamaya çalışıyorduk notlarımızla, fotoğraflarımızla, görüntülerimiz-le. Görevimiz bittikten sonra evlerimize çekiliyorduk. Oysa vatan görevi hiç bitmeyecekti ve görevi yerine getirirken şehit olanların geride bıraktığı kişiler, acının da gururun da en büyüğünü yaşacaklardı.
Bizim çok şehidimiz oldu. Her şehit cenazesinde “Kararlılıkla mücadele” sözleri duyduk.
Ceket ya da pardesülerin yakalarına iğne ile tutturulan toplam 20-30 santimetrekarelik bir şehit fotoğrafıyla “Acınızı paylaşıyoruz” mesajı o an için kâfi geldi hep.
Ancak ya sonrası? Sonrasını kimse takip etmedi. Şehit ailesi ne yaptı, ne etti, hayatta neler değişti veya değişmedi? Hiç sorgulamadık.
İtidal önerdik şehit yakınlarına, sakinleştirme-ye çalıştık. Ama yürek ateşini söndürmek için karınca misali çaba harcadık mı, meçhul?
***
Cümlelerdeki “biz” şahsına takılmayın. “Biz”in içinde herkes var.
Siz de varsınız.
Yetkililer, yetkisizler, gazeteciler, hekimler, öğrenciler, öğretmenler, kahvehanedeki vatandaş… Birkaç gün şehitle ilgili haberler yaptık, haberler okuduk.
Ardından yeni gündem maddeleri çıktı karşımıza. O yollara saptık. O yollarda dolandık-durduk. Bir şehit daha geldiğinde aynı rutini tekrar yaşadık.
Bizim çok şehidimiz oldu. Hepsinde göğsümüz kabardı. Fatiha okuduk şehitlerimiz için. “Kahramanlarımız” kelimesini kullandık onlar için.
İsimlerini verdik caddelere, sokaklara, ormanlara. Yaşattık ve yaşatacaktık tabii ki. Ama yeni şehitlerin gelmesini bir türlü önleyemedik.
Ağlayan gözlerin hiç değilse mendili olamadık. “Sen rahat uyu” dedik de şehidimize, şehidin ailesine yastık diken olurken sustuk.
***
2008’den beri bir açılım türküsü tutturduk.
Habur’da “pişman olmayanları” pişmanmış gibi karşılayıp “pişmanlık yasası”ndan faydalanmalarını sağladık. Pişman olmayan “pişmanlar”, miting düzenleyip propaganda yaptılar.
NATO’ya girdiğimizden beri de “stratejik müttefik” türküsü tutturmuştuk. Bugün anlaşıldı ki stratejik müttefik, Mehmetçiğimizin canına, vatanın birliğine, milletin bütünlüğüne kasteden terör örgütüne doğrudan ve dolaylı destek vermiş.
Yani şehit cenazesi kortejinin güzergahındaki pankarttaki mesaj son derece haklı:
“Mehmetçiğin katili Amerika.”
***
Bizim çok şehidimiz oldu. Öfkelendik teröre, teröriste. Bir etnik kimliğe değil, etnik ayrımcılık peşindekilereydi öfkemiz. Ki öfkenin geçtiği söyle-nemez hâlâ. Duygumuz taşsa da taşkınlık yapmadık. Sandık ki terör sona erecek. Ama biz terör sona erecek zannettikçe teröre karşı mücadele eden askerlerimiz teröristlikle itham edildi. Bazı subaylarımız, bu itham karşısında dayanacak güç bulamadı, intihar etti. Zira Reşat Çiğiltipe, hepi-mizin şuurunda ayrı bir yere sahipti. O onurlu subaylarımızı intihara götüren sürecin üstüne gidilmedi.
***
Afyonkarahisar’daki son şehit cenazesi gösterdi ki Ordu vicdanlardaki güzide yerini koruyor, o nedenle cenaze töreninde “Ordu-millet el ele” sloganı atılıyor.
Bu slogan, 1960-1970’lerdeki aynı slogandan daha anlamlı, daha samimi, daha içi dolu.
***
Bizim çok şehidimiz oldu. Hepsine kalbimizde yer açtık. Hepsini kardeşimiz saydık. Ama terörün açılımla falan bitmeyeceğinin de görülmesini istedik.
