ÖZ ELEŞTİRİ VE SEVİYE

Eleştiri çok kolaydır. Hatta belki dünyada en kolay işlerin başında gelir. İnsanlarımız başkalarını eleştirmekte de çok usta görünüyorlar.
Özeleştiri ise, çok yapmamız gereken, ancak pek az yaptığımız ve bizi olgunluğa götürecek hareketlerdendir.
Özeleştiri yapmamız gerektiğinde ise genellikle kendimizi kandırırız. Hissiyatın arttığı olaylarda mantıktan uzaklaşılır. Hep hatayı başkalarının yaptığını zannederiz.
Sizleri bilmiyorum ama ben çevremde öyle insanlar tanıdım ki; kendileri hiç asli görevini yapmadan, hatta hizmet yolunda yıllardır görev ve statüleri bulunmasına rağmen,bir saat bile layıkıyla üzerine düşeni yerine getirmediği halde; fizyolojik olarak uykudaki sürenin haricindeki vaktinin neredeyse tamamını sadece hizmet yo-lunda harcayan ben ve arkadaşlarımı, işlerini de bırakarak fütursuzca eleştirdiler.
Bazıları da, üyesi oldukları kurulu hiç öneri götürmeden eleştirme nezaketsizliğinde bulundular. Hep eleştiri, hep eleştiri yolunu seçerek kendi seviyelerini ortaya koydular. Çok konuştular. Konuştukça seviyesizleştiler.
Kendi inandıkları fikre ters düşecek hareketlere girerek kendi kendilerinin rakibi ko-numuna düştüler.
Hizmet yolunda belirlemiş ve yakalamış olduğum olumlu çizgiden saparak kendileri ile aynı kulvara girerek seviyesizleşmemi beklediler. Fakat umduklarını bulamadılar.
Çünkü tabiri caiz ise, benim kitabımda paylaşma ve dostluk vardır. İnsana insanca değer vermek vardır. Saygı, sevgi ve hoşgörü vardır. Yaradandan ötürü yaradılanı sevmek vardır. Bozgunculuk ve riya yoktur.
Hiç bir zaman büyüklük sevdasına düşme-dim. Benim en çok bildiğim, hiçbir şey bilmediğimdir. En büyük Allah’tır. Allahtan korkar, kuldan utanırım.
Ticari, siyasi ve serbest meslek hayatımda bozulan dostluklarım olmuşsa, hiç bir zaman bozan taraf ben olmadım.
Bana dost görünüp, hainlik içersine girenler olmuşsa onların problemidir. Ellerini vicdanına koyup düşünsünler!
Netice olarak; hatalar insanlara mahsustur. Hepimiz hata yapabiliriz. Özeleştiri yaparsak hatalarımızı görebiliriz.
Ama hiç özeleştiri yapmadan sadece eleştiri yolunu seçenler, bu yolla birilerini yıpratacaklarını zannediyor iseler bu seviyesizlikleri ile avuçlarını yaladıklarını görürler.
Ne demiş atalarımız; “Kem söz sahibine aittir.”