NEYE DENİR, KİMDİR HALK? – Kocatepe Gazetesi

“Halkın Devrimi”
“Halkın Ordusu”
“Halkın Sesi”
***
Anlaşıldı ki kimilerine göre tüm bu ‘halk’lı tanımlamaların içindeki ‘halk’ta şalvarıyla, yaşmağıyla, elinde odunuyla direniş meydanına çıkmış 80 yaşındaki ninesiyle bir halk yok.
1 sene boyunca emek verip baktığı mahsulünü, “duman çıksın da darbeci uçaklara görüş fırsatı vermesin” diye yakan köylü de yok.
Tankın önüne atlayıp taşla, olmadı bedeniyle tankı durdurmaya çalışan kitap dostu da yok.
“Bu gece ölmeye gidiyorum” deyip bilmem kaç ton taşıyan paletlerin önüne yatan da yok.
Tankın kafalarını ezdiği, vücutları paramparça olmuş, yakınlarının cesetlerini zor teşhis ettiği esnaf yok, memur yok, işçi, komşu kadın yok.
Kamyonunun kasasına doldurduğu erkeklerle meydanlara inen çarşaflı teyzem yok.
Hain askerin kurşun sıktığını görünce “Öldürürlerse 5 kişiyi öldürürler, ama 150 kişi karşıya geçer” diyen bey amca da yok.
Köprüyü tutmuş onlarca darbeci askerin karşısına geçip “Siz kim oluyorsunuz da benim köprümü kapatıyorsunuz” diye dakikalarca direnen, tartaklanan ablam da yok.
Darbe yapılıyor diye  duyunca meyhaneden koşarak köprüye giden ve orada can veren “serseri” gençler de yok.
Eline iki tane nacak (küçük balta) almış ninem… “Yaşım seksen. Bu vatanı kurtaracuuz” diyen ninem! O da yok…
***
Oysa, vatanın asıl sahipleri işte bu insanlar! Ne menfaatleri var, ne bir beklentileri, ne makam sevdaları… Bir lokma kuru ekmek, bir kuru yatak. Rant peşinde, ihale peşinde, lüks peşinde, maaş peşinde, kariyer, statü, makam peşinde değiller.
Vatanı, emanet bilmişler, sahip çıkmaya çalışıyorlar. Onlar büyük, küçük hesaplar ve menfaatler peşinde olanlar ise küçük…
***
Peki, devrim şarkılarına konu olan bu halk kim? Halkın devrimi deyince hangi halkı temel almamız lazım? Halk neye denir genel geçer lügatlerde? Halk olmak için nereye üye olmak gerekiyor? Can vermek yetmiyor da nelerden vazgeçmek gerekiyor halk olmak için?
***
Oysa vatanına/halkına yabancılaşmak, kendi kendini ötekileştirmek tam da böyle başlar: Ülkesinin halkına en ufak bir saygıyı bile çok görürse; inandıkları uğruna ölümü göze alanlara bir kelime etmezse; bütün olan biteni yabancı basından öğrenip oradan aktarırsa; hedefine vatanını, vatanının bulunduğu coğrafyayı, dünyanın mazlum ve mağdur halklarını değil de sadece karşılıklı (sevdiği ve nefret ettiği) birer kişiyi koyarsa işte bu vatanına yabancılaşmak, kendi kendini ötekileştirmektir.
***
Onurlu bir “yalnızlık direnişini” ayrı tutarsak çağımızın en büyük ruhsal hastalıklarından birisidir aynı zamanda bu: Kalabalıklar içinde yalnızlığın buhranını çekmek… Ruhunun, büyük bir ruh ile buluşamaması. Kendini dışlanmış hissetmen. Bir yere ait olamama çilesi…
***
15 Temmuz ile başlayan bu dönemde ne yazık ki başta FETÖ’ye bağı olanlar olmak üzere marjinal grup ve kişiler işte tam da bu bahsettiğimiz ötekileştirmeyi kendilerine yapıyorlar. Milletin sel gibi akan büyük ruhuna en azından saygı duymak yerine çekinerek dudak büküyor, kendilerini yalnızlaştırıyorlar. Vatanın ve bayrağın bireyi ısıtan tarafından mahrum oluyorlar.
Bilmiyorlar ki ayazda tek başına kalan ruhlar da üşür, donar, ölür!