İKİ YÜZLÜ AŞÜFTE

“Yaş onsekizde girdik bir fabrikaya,
Çok da arzuluyduk durmadan çalışmaya.
Öğle paydosunda yemekten sonra bile.
Oyalanmak isterdim güzel bir şeyler ile.
Resim olur, şiir olur, olurdu heykel bile.
Malzeme? Küçük bir tahtaya şekil ver çakı ile.
Dedim ne yapmalı? İkiyüzlü bir aşüfte.”
Bir karış ıhlamur ağacı yetti bile bu işte.
Takımcı Osman amca bana hep de bakar dururdu.
Yüksek tahsili yoktu; ama çok kitap okuyordu.
Bir gün baktı elimdeki şekillenmiş kazığa.
Dedi: “Bu kazık heykel olmuş, her şeyiyle harika!..
Ben durup dinlenmedim, güzel sanatları hep denedim.
Gündüz iş, gece okul ve tiyatroya yıllarca devam dedim.
Osman amca da ilerden, ileriye hep beni incelerdi.
Birine kararını ver de, diğerini es geç derdi.
Bunlarla uğraşırken kısmetmiş, bir de mucitlik yaptık.
Allah’tan boşa gitmedi, sekiz yıllık bir terfi kaptık.
O kazık heykel öylece dolaplarda kala kaldı.
Eh. Sıra geldi bizleri de askerlik fabrikadan aldı.
Askerden sonra da evlenme ve geçim derdi.
Bu çaba, gayret içinde birde parti, yaş ilerledi.
Baktım bir gün Halil Hasırcı kardeş bir şey verdi elime.
Yıllar önce yapmış olduğum, kavuştum heykelime.
Dedi: “Babamın pek çok selamları var sana.
Görürsem birkaç sitemli sözüm vardır ona.”
Bir gün yolda yaşlı Osman Hasırcı amcayı gördüm.
Heykeli saklayıp gönderdiğine teşekkürle elini öptüm.
Dedi: “Elinde şekilleniyordu güzel sanatların her biri.
Nihayet sen de oluverdin şu paranın esiri!..”
Aslında ben hiçbir zaman paranın olmamıştım esiri.
İnsanı yönlendiren aklı ve becerileri değil onun kendi kaderi!”
Bunları hep anlattım dostum Fikret Öztaylan’a.
Dedi: “O heykeli ne yapıp, yapıp göstereceksin bana.
Yıllardır oyuncak olmuş heykeli çatıda buldum, temizledim.
Saçları bozuk, ardındaki kırık hançerini yeni ekledim.
Şimdi masamda dik duruyor İKİ YÜZLÜ AŞÜFTE!..
Adını değiştirmek istedim ilk sırada: İKİ YÜZLÜ A.B.D.
İkinci sırada. A.B. mi, Siyonizm mi, Suudiler mi, hangisi?
Canım hangisi olursa olsun fark etmez, işte onlardan birisi…
10.02.2020