EDEBİ EDEPSİZDEN ÖĞREN

“Edepsizlikte tekleriz
Kimi görsek etekleriz
Haktan da yardım bekleriz
Ne utanmaz köpekleriz”
Edep, İyi ahlak, iyi huy anlamına gelir. Ahlakın okulu yoktur. İnsan ailesinde, çevresinde toplum içinde yaşadıkça; neyin doğru neyin yanlış olduğunu aklını kullanarak çözer. Toplum bazı kuralları ayıp saymış. Dinde aşılan kurallar günahla sınırlanmış. Başkalarının rahatsız olmasını önlemek için de yasal yasaklar koymuştur. Yasaklar çiğnenirse cezayı gerektirir.
Aklın yolu birdir. İnsanların toplum içinde; rahat ve huzur içinde yaşaması için; mutlaka, bu kurallara uyulmalıdır. Herkes davranışlarını ve yaşantısını ona göre düzenler. Aksi halde; Kurallara uymayan, bunun bedelini bir şekilde; ödemek zorunda kalır.
İlköğretim Öğretmenliği bitirme sınavı sonunda meslek dersleri hocaları stajyerlik dosyası istedi. İçeriği Eğitimle ilgili kanun, yönetmelik vb. ve “250 Öğretim Tekniği” adlı kitabın özeti idi. Bu çalışmaları günü gelmeden hazırladım. Konusuna göre dosyaları bir klasöre takarak günü gelince teslim etmek üzere bir kenara koydum. Aynı ödeve muhatap olan, çocukluktan beri tanıdığım, lisede aynı sınıfta beraber okuduğumuz bir arkadaş. Bu çalışmayı yapamadığını mazeret gösterip, samimiyete dayanarak benden klasörü istedi. Tabi arkadaştır. Kırılmaz.Yalnız, yahu iki gün var. Yetiştiremezsin nasıl yazacaksın.? Serzenişinde bulundum.“Gece uyumaz yetiştiririm. Pazar akşamı dosyayı elinde bil.” dedi.
Hakikaten sözünde durdu. Belirtilen günde Dosya geldi. Nasıl yazdın mı? Yetiştirebildin mi? “Kaçar mı? Hepsini” dedi.
Ben Dosyayı Hocaya zamanında teslim ettim. Belirli bir müddet sonra incelenen dosyalar sahiplerini buldu. Netice: İyi geçerli not almışım. Evraklara not düşülmüş mü ? diye baktığımda. Ders konuları notlarının eksildiğini, çıkardığım kitap özetinin yarım olduğunu gördüm. Allah’tan Hoca fark etmemiş tam puan vermiş. Yoksa çektiğim tüm emekler boşa giderdi. Arkadaşı çağırdım. Sen ne yaptın ? dediğimde, sırıtarak: “Ne yapmışım ?” Dosya içeriğini ikiye bölmüşsün ? “Bir şey var mı ?” Yok da çok ayıp ettin. Benim ettiğim iyiliğe karşı bu yapılır mı ? “Ne yapayım. Yetiştiremedim.?” dedi. Güvenimi yitirdi. “Arkadaşını kurda yedirdi.” O kadar yıl geçti. Karşılaştığımda, Allah’ın emri olmasa selam veresim gelmiyor.
Bazen torunlar gelir parka gitmek ister. Bize en yakın Sami Öznur Parkı. Daha önce Salıncaklar, Kay kaylar, tahterevalliler iyi kötü ihtiyacı karşılıyordu. Sağ olsun Burhanettin Çoban burayı özelleştirdi. Adam duvarını çekti. Aslına bakılırsa; Parkın bir köşesinde küçüklere yönelik bu araçlar durabilirdi. Çaresiziz. Hadi sizi hıdırlığa çıkarayım, orda oynarsın��z dedim. “Yaşasın”
Bize, çıkmak zor gelse de çocuklar sevindi. Okulların kapanmasına az zaman kaldığı için dağ ka-labalıktı. Açıkça belirtmeliyim ki; burada gördüğüm manzara bambaşkaydı. İnanır mısınız beni dehşete düşürdü. Gençlerin Caddede sokakta el ele kol kola birbirine yakın olanlarını görmüştüm de samimiyetin bu kadar ileriye varacağını hiç düşünmemiştim. Ağaç altlarında, kaya diplerinde. Başlarında kimse yok. Salıncakta sallanmalar, Oyun bozanlara küfürler. El kol hareketleri yapmalar, öğrenciye yakışmayan; ağza alınmayacak argo sözler. Kaçma, çekinme, ayıp, günah yok. Emen eşken; şaka sınırını aşan görülmesi tatsız manzaralar.
Şaşkınlığımdan, götürdüğüm çocuklara ilgiyi unuttum. Burada daha fazla durulamazdı. Hadi gidelim dedim. Onlar;”Ne olur biraz daha duralım”. Dese de: Şimdi öğlen hava sıcak. Serinlikte yine geliriz.
Maalesef okulun son günlerinde yoklama yapılmıyor. Veli Çocuğunu okula gidiyor biliyor. “Saldım çayıra Mevla’m kayıra.” zannı ile emin olup, işine gidiyor. Evladının suda boğulmasını, kötü yola düşmesini kim ister.?
Gençlik hatadır. Zaman ayıralım. İlgilenelim, sorumluluk verelim. Dövmeden sövmeden gerçekleri anlatalım. Onları hatadan biz kurtaralım.“Üzüm üzüme baka baka kararır.” Sarı öküzün yanında duran; ya huyundan ya tüyünden olur .” Atasözlerimizi unutmayalım. Bu çocuklar hepimizin. İyi nesil yetiştirmek için: Takip edelim, sahip çıkalım.
Son pişmanlık fayda etmez.
ALLAHA EMANET OLUN