Nöbetçi Eczaneler
20 Haziran 2017 Salı 12:27:17 (Dünden Devamı)
Ermeniler o kadar şımardılar ki bunlara gem vuracak o sırada bir mukavemet kuvveti bulunmuyordu. Herkes şaşkına dönmüştü. Başta Rum mutasarrıf, sağda İngilizler, Fransızlar, önde ve arkada İtalyanlar küme küme silahla dolaşmalar ve kenarlarda ağır makineli ateşler yapmaları dehşet veriyordu.”13
“…Bu günlerde idi ki Kadınlar Pazarı’nda Ermeniler ve İstanbul’dan gelmiş bazı bohçacı kadınlar manifatura satışı için sergi yapmışlardı. Yeni yetişen bir Türk delikanlısı Ermeni’nin birisinden sorduğu bir mala yüksek fiyat istediğini görünce dönmüş ve ayrılmak üzere iken 3-4 Ermeni çocuğun üzerine atılmış, çocuğu dövmeye başlamışlardı. Türk Polisleri bunu gördükleri halde müdahale edemiyorlardı. İstanbullu sergici kadınlar derhal bağırarak üzerine atıldılar ve ölü müsünüz çocuğu kurtarın feryadını basmışlardı.
Bu sesi duyan Arif Bey’in çetesinden oralarda bulunan ikisi öyle bir saldırdılar ki ellerine geçirdikleri Ermenileri bir dipçik darbesi ile yere yuvarlıyorlardı. O anda meydanda bir Ermeni görünmez oldu ve çocuk ta tekmelenmekten kurtarıldı.”14 İkinci İnönü Savaşı’ndan sonra “… durum çok ciddileşti. Yine Afyon’dan Konya’ya nakiller başladı. Bizim talebelere de istasyona koşarak trene binmeleri emir verildi… Nihayet bir kuşluk vakti Yunan askeri Afyon’ girdi. …Az zamanda her tarafı işgal ettiler. Rumlar, Ermeniler eski şımarıklıklarını tekrar ele aldılar, her şey olup bitmiş nazarıyla bakıyorlardı. İki gün sonra ancak halk sokağa çıkabildi. Yunan kumandanlığının ilk işi elde ve evlerde ne kadar silah varsa üç gün içinde Yunan ordusuna teslim edilecek, bu emre uymayanlar idam edilecektir şeklinde ilan oldu… Kısa müddet içinde pek çok vahşilikler yapan palikaryalar, köylerde koyun, tavuk, horoz, ekmek gibi yiyecek madde bırakmıyor. İstediğini vermeyen köylülere en ağır hareket ve işkenceleri yapıyordu.
Bu yüzden yüzlerce Türk hapsediliyor, Atina’ya sürüyor. Pek çok masum Türkleri süngülemekten çekinmiyordu. ”15.
Yunanlılar savaş sırasında aldıkları esirlere barbarlıklarını göstermekte tereddüt etmemişler ve bu esirlere insanlık dışı işkencelerde bulunmuşlardır. Örneğin:
Merkez Sipsin (Çayırbağ) köyü: Yunan mezalimini yaşayan Halil İbrahim Aktürk’ün (1316) Anlattığına göre; Yunanlılar köye ikinci gelişlerinde toplarını köyün çevresine yerleştirmişler, çevreyi makineli tüfek ateşine tutarak köyü yakmışlardır. Bir akşamüzeri sokağa çıkan çocuk, kadın ve erkeklerin tamamını öldürmüşler, köylüler ertesi günü ölüleri yıkamadan birbirleri üzerine koyarak gömmüşlerdir. Aynı köyden Osman Akbulut (1318), Yunanlıların bu mezaliminde köylerinden on kişinin öldüğünü, pek çok kişinin yaralandığını belirtmiştir16.
Sipsinli Mehmet Çavuş hatıratında bu hususu şöyle anlatmaktadır: (Sipsinli Mehmet Çavuş ve arkadaşları Güzelim dağı’nda kurşunları bitinceye kadar düşmanla vuruşur, daha sonra ise esir olurlar).
“…Bizden evvel Kalacık ve Sıçanlı taraflarında esir olmuş 20-30 arkadaş daha vardı. Meğer ölmek esir olmaktan çok iyi imiş. On beş günlük esirliğimizde neler çektik, neler! Aklımdan geçerdi: Şu Yunan nöbetçisinin üstüne bir den bire bir çullanıversem, elinden silahı alen.” (Mehmet Çavuş ve arkadaşları daha sonra bu düşüncelerini gerçekleştirirler ve kendilerini esir tutan Yunanlıları esir alırlar17.
(Devamı Yarın)
13 Mustafa Oğuz, “Afyon’un İşgal Günleri”, Sebat (Afyon), nr. 1008, 11 Kasım 1960, nr. 1009, 12 Kasım 1960.
14 Mustafa Oğuz, “Afyon’un İşgal Günleri”, Sebat (Afyon), nr. 1011, 16 Kasım 1960.
15 Mustafa Oğuz, “Afyon’un İşgal Günleri”, Sebat (Afyon), nr. 1015, 21 Kasım 1960, nr. 1015, 22 Kasım 1960.
16 İplikçioğlu vd., age., s. 2; Sipsin köyünün Yunanlılarca üç koldan makineli tüfenk ateşi ile sokakta olan herkesin öldürülmesi hakkında geniş bilgi için bk. Altıntaş, age., s. 27, 100. Bir Yunan askerinin öldürüldüğü bahane edilerek köy ateşe verilmiş, yirmi sekiz kişi kurşuna dizilerek şehit edilmiştir. Yalazan, age., II, s. 56.
17 K.S., “İstirdat Günlerine Dair Bir Hatıra”, Taşpınar, nr. 10, 27 Ağustos 1933, s. 225-226.
